Wou dat ik het was

Wou dat ik het was
die blind mijn zwarte veren uitsloeg
wou dat ik het was
die smakte tegen de muur
wou dat ik het was
die viel
loodrecht naar beneden
wou dat ik was
die brak
van ruggegraat tot ogen
wou dat ik het was
die mijn snavel sloot
wou dat ik het was
nog vóór mijn vleugels dichtklapten
stil mijn borst beschermden
wou dat ik het was
die mezelf optilde
wegdroeg op mijn buik.

Geen wonden aan mijn lijf
geen tranen op zijn lijf
want ik was het.
Die opsteeg,
En blauwe ogen gooide.

Hilde Droogné